Héroes de oriente
Tras analizar lo sucedido todo bombero que se precie puede hacerse cargo del sufrimiento de los compañeros que han presenciado este trágico accidente, y por supuesto, las familias y seres queridos de los compañeros que han fallecido, ya que para todos nosotros no son otra cosa que HÉROES DE ORIENTE.
Fotos: Abedin Taherkenareh – EFE
Al ver estas imágenes uno necesariamente se retrotrae al 4 de septiembre de 1987, cuando los almacenes Arias, sitos en la C/Montera de Madrid, se venían abajo atrapando a 10 compañeros bajo los escombros. Recuerdo la amarga sensación que tuve, y todavía tengo, cada vez que veo las imágenes de los cascos emergiendo de los escombros, y que sus propios compañeros contemplaban con una inconmensurable tristeza al saber que bajo ellos se encontraba un compañero al que jamás iban a volver a ver. Es imposible no emocionarse si uno siente un mínimo por esta profesión, y si así es, es imposible también no volver a hacerlo al contemplar la tragedia que están sufriendo, y empatizar con la inmensa tristeza que envuelve a nuestros compañeros iraníes.
Porque no me hace falta conocerles, ni a ellos ni a ningún otro bombero que fallece en acto de servicio para que eso acabe, de alguna manera, afectándome, haciéndome partícipe de parte de su sufrimiento, y en definitiva, solidarizándome con aquellos que siente su pérdida, pues como bomberos que eran, se ha ido una parte de este gran colectivo que formamos los bomberos y bomberas del mundo.
Porque ya sea en Irán, o en cualquier otro país del mundo, los bomberos convivimos unos con otros hasta niveles similares o mayores a como lo hacen incluso hermanos o parientes. Desayunas, comes, cenas, te duchas, trabajas, duermes y compartes tu vida incluso a nivel personal con tus compañeros en largas jornadas y durante muchos años, lo cual va generando lazos afectivos que muchas veces trascienden de las relaciones habituales que podemos encontrar en otras profesiones.
Todos sabemos que lo que han perdido los bomberos de Teherán son algo más allá que compañeros, se han ido sus amigos, sus hermanos, y buena parte de sus propias almas se ha perdido en ese edificio. Y desde este humilde blog quería mostrar mi más sincero pésame a mis compañeros de Teherán, y a los seres queridos de los compañeros que hemos perdido.
No quiero terminar sin recordar un proverbio iraní que dice:
“Mira a quien está sobre ti como a tu padre, y a quien está debajo como a tu hijo”
Quizá nunca habría cobrado más sentido para los bomberos que ahora.
EN MEMORIA DE LOS COMPAÑEROS DE IRÁN, FIRMA EL LIBRO DE CONDOLENCIAS
El próximo miércoles 25 de enero de 2017 (de 10:00 a 13:00 y de 14:00 a 16:00 horas) estará abierto un libro de condolencias en memoria de la víctimas de la tragédia de Teherán en la sede de la Embajada de Irán en Madrid, (calle de Jerez, 5), y nos comunican desde la embajada que sería un honor para ellos recibir a los representantes de los Bomberos de España para firmar el libro
به همکاران تهرانیم که قهرمانان شرق هستند
در ابراز همدردی با رفقایی که شاهد این حادثه غم انگیز اند، و البته، خانوادهای که عزیزان خود را از دست داده اند، عزیزانی که نام آنها در تاریخ به عنوان قهرمانانی از شرق ثبت می شود.
دیدن این تصاویر بی اختیار حادثه دلخراش چهارم سپتامبر 1987 در انبارهای آریاس واقع در مادرید را در خاطر زنده می کند. در آن واقعه تلخ نیز 10 آتش نشان اسپانیایی زیر آوار مانده و جان خود را از دست دادند. من هنوز آن خاطره تلخ را به یاد دارم و هرگز فراموش نمی کنم که در عکس های آن کلاه های ایمنی آتش نشانان دیده می شدند و تاثر وصف ناپذیر همکاران آتش نشان آنها را نیز بخاطر دارم که با دیدن این کلاهها دوستانی را که آنها را بر سر داشتند و هرگز نمی توانستند دوباره آنها را ببینند، در ذهن خود تداعی می کردند. هر کسی که ذره ایی از حرفه آتش نشان را درک کرده باشد نمی تواند در برابر این عکسها بی تفاوت باشد، لرزه عمیقی را بر اندام خود احساس نکند و خود را همدرد با همکاران ایرانیش نبیند.
ما آتش نشانان لازم نیست که آنان را شناخته باشیم، نه آنان را و نه هیچ آتش نشان دیگری را که جانش را در راه کار خود از دست می دهد. لازم نیست آنها را بشناسیم تا دردشان را در عمق جانمان احساس کنیم. فرقی نمی کند که آنها را شخصا بشناسیم یا خیر. ما در غم کسانی که عزیزان آتش نشان از دست دادند شریک هستیم، چرا که به این امر واقف هستیم که قطعه ایی ارزشمند از تن واحده آتش نشانان جهان جدا شده و از دست رفته است.
در ایران و یا در هر نقطه از جهان، ما آتش نشانان تجارب مشترکی از کار و زندگی داریم و باندازه خویشان و برادران خود با هم احساس نزدیکی و همزیستی داریم. ما آتش نشانان در کنار یکدیگر صبحانه، ناهار و شام خورده، حمام کرده، کار و استراحت می کنیم. ما زندگی خود را با یکدیگر شریک هستیم و در سطح شخصی ساعات بسیاری را با همکارانمان طی سالهای متمادی سپری می کنیم. این موضوع بر ایجاد پیوند های عاطفی عمیق میان ما تاثیری بسزا داشته و رابطه ما را با یکدیگر در ورای روابط افراد در حرفه های دیگر قرار می دهد.
همه می دانیم که آنچه آتش نشانان تهران از دست دادند، بیش از یک همکار بوده است، آنها با دوستان، برادران و بخشی از روح جمعی خود وداعی بی بازگشت کرده اند. از طریق این وبلاگ حقیرانه می خواستم کمال همدردی و تاسف خود را به همکاران آتش نشان خود در تهران و کسانی که عزیزان خودشان را از دست دادند ابراز کنم.
در پایان می خواستم یک ضرب المثل ایرانی را نیز ذکر کنم:
کسی که بالاتر از توست را به چشم پدر و کسی که زیر دست توست را به چشم فرزند نگاه کن.
LIBRO DE FIRMAS DE CONDOLENCIAS 25/01/17
Los Bomberos del Ayto. de Madrid acuden a la Embajada de Irán, dando buena muestra de la solidaridad de este colectivo.
